Driada Ita - Autobiografia

Spojrzałam z góry na miasto.Otaczała je ciężka mgła poranna, tak, że nic nie było widać, a w powietrzu czuć było jeszcze wilgoć po deszczowej nocy. Słońce leniwie wstawało za dalekich gór, dając nadzieję na pogodny dzień.
Powolutku ułożyłam się na twardej skale, kładąc pod sobą koc z czarnej wełny i trochę świeżo upadłych liści. Byłam zmęczona. Całą noc spędziłam na wędrówce, by wyprzedzić mego przeciwnika, tak szybko, jak się da. Niebo było jeszcze ciemne, więc postanowiłam dla odpoczynku wpaść w trans. Zamknęłam oczy i wchodzić myślą do świadomości mego ciała. Medytacja. Tego potrzebowałam.
Nieoczekiwanie przed mymi oczami ukazało się Obraz. Od początku gorzko zdałam sobie sprawę, że oto byłam dawna Ja...

----------

- ITA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! - usłyszałam gniewny głos mej nauczycielki i zachichotałam w myślach. Kawał się udał, więc teraz będzie trzeba uciec, by nie sprzątać bałaganu ... Pobiegłam ile sił miałam w nogach!!!
Wkrótce dobiegłam do dębu królowej. Moja matka, Najwyższa Królowa i Kapłanka całego ludu Driad na Południowym Kontynencie, była dobra, mądra i sprawiedliwa, i cieszyłam się, że mam zaszczyt być jej jedną z młodszych córek. Spojrzałam na Drzewo. Było ono piękne i stare, jego ramiona były poskręcane w najróżniejsze strony i kształty, a korzenie zdrowe i mocne. Marzyłam, by i kiedys moje drzewo stalo się podobne temu dębu...
Potem jednak zeszłam na dół, by przygotowania do Święta Beltane, na które przyjeżdzali ludzie spoza naszego Leśnego Lądu. Wśród nas, Driad, nie ma mężczyzn, więc jeśli chcemy mieć córki - nasze następczynie - musimy je mieć z innymi rasami. Dlatego też, mimo, że nasz kraj normalnie jest objęty izolacją, raz na rok w Noc Beltane w więto na cześć Wielkiej Bogini, Wielkiej Łowczyni, Pani Mocy i Wojny, pozwalamy na przyjazd gości z zewnątrz, by te wybrane z naszego ludu dziewczyny mogły zajść w ciążę.
Cieszyłam się. Dziś miało być moje pierwsze święto, w którym będę mogła brać czynny udział. W tym roku zostałam wybrana do Łowczyń i mogłam w końcu zaznać przyjemności z mężczyzną.
Nagle poczulam, że ktoś mnie obserwuje. Wykorzystałam moją moc porozumiewania się z drzewami, by się przekonać, czy zmysły mnie nie oszukują przypadkiem. Spojrzałam w bok. Był tam dziwny postać otulona czarnym płaszczem. Istota ta patrzyła na mnie, zupełnie zrażona innymi osobami.Po chwili cień zniknął.
Objęta złymi przeczuciami szybko wróciłam do domu, by oberwać burą od mej osobistej opiekunki i zakończyć me przygotowania do dzisiejszego wieczoru.

----------

Muszę to przestać! - krzyknęłam do siebie w myślach. Ale nie potrafiłam się oderwać. Znowu się zagłębiłam we wspomnienia...

----------

Uroczystość rozpoczęła się, gdy słońce zgasło. Po przemowie mej matki i rytuałach oczyszczenia, zaczęłam się przychadzać wśród gości. Jednocześnie wypatrywałam kandydata na ojca mego dziecka, a było wielu przystojniaków. Jednak nie umiałam nikogo sobie znaleźć.
Niespodziewanie ujrzałam jakiś cień. To znowu była ta czarna postać, której twarzy nie mogłam ujrzeć pod długim kapturem. Nagle kaptur opadł, a ja zobaczyłam oblicze przepięknego, młodego mężczyzny. To był człowiek.
Uśmiechnęłam się, gdy porównałam go w myślach ze wszystkimi innymi gośćmi na polanie. Nikt nie miał w sobie takiego majestatu jak on....
Wyciągnęłam do niego rękę i rzekłam rytualną formulkę Wybrania:
- Od Wiosny do Lata, od Lata do Jesieni - patrzyłliśmy sobie prosto w oczy - daję wszystkiemu Życie i Światło...
- Od Jeiseni do Zimy, od Zimy do Wiosny - odpowiedzial i wyciągnął rękę od razu, gdy skończylam mówic, nie okazał żadnego zażenowania, tylko mówił spokojnie i pewnie - przynoszę w darze Noc i Odpoczynek ...
-Twoje Wzejście jest moim Schyłkiem. - teraz wypowiadaliśmy razem te słowa, bez żadnego zająknięcia czy opóżnienie - To, co Ty tracisz, staje się Moje. Wieczne pragnienia, wieczyste oddawanie. Jesteśmy Jednym w Wielkim Tańcu...
Złączyliśmy swoje ręce i poszliśmy w kierunku Kapłańskich Pawilonów. Weszliśmy do jednego z pokojów. Tam dokonaliśmy rytuału, bym mogła zajść w ciązę. Nawet nie poczulam bólu, gdy we mnie wszedl, tak umiał się mną zająć... Po niedługim czasie zasnęłam.
Nagle obudziłam się w nocy przez jakieś złe przeczucia. Rozejrzałam się, zaspana, po pomieszczeniu i nie ujrzałam Go w łóżku. Niespodziewanie poczułam u mej szyi przynikliwy ból. Coś wysysało mi krew. Zaczęłam słabnąć. Wtedy poczułam, że "coś" wychodzi mi z szyi, a do mego gardła jest wlewany jakiś płyn. Wywoływał on dziwne wrażenie, dawał wrażenie niedosytu, chciałam więcej i więcej, błagałam o więcej...
- Już dosyć, dosyć - powiedział cicho wesoły męski głos, zabierając mi źródło napoju. - Niedługo nauczę cię nad tym panować.
Po chwili znowu straciłam przytomność.
Obudziłam się jakiś czas później cała obolała. Czułam jakoś inaczej, było mi słabo ... Męskie ramię oplatało mą kibić, więc odwróciłam się do niego. A on obserwował mnie uważnie z nieco leniwy uśmieszkiem, obejmując me ciało i bawiąc się mymi złotymi lokami.
- Jak widzę piękna, czujesz się już lepiej, ale musisz jeszcze się przyzwyczaić - przeraziłam się, gdy zaczął na mnie patrzeć jak na swą własność.
- A ja, jak widzę jest pora byś opuścił mój kraj. Twoja rola się skończyla ...
- Ależ nie, dopiero się zaczęła - przerwał mi - Tej mocy obrałem cię na moją wampirzą partnerkę i uczennicę!
- Nie! - wykrzyknęłam gwałtownie i chciałam szybko od niego uciec. Ale był szybszy nim zdążyłam wyskoczyć z pościeli, on przygniótł mnie sobą i brutalnie pocałował, a potem, gdy nie miałam już sily na opór, ugryzł mnie w szyję. Nasyciwszy się m krwią, przestał trzymać mnie tak mocno i dał mi trochę swojej. Poczułam głód, na krew. Gdy skończyłam pić, wziął mnie w ramiona ...

----------

Udało mi się wyrwać tym wizjom, ale wiedzialam, że wrócą. Na Boginię, czemu to wszystko się musiało stać???!!! Opuściłam mój dom, bo nie było już tam mniejsca dla mnie. Wampirzyca. Potwór, tak mnie nazywają, a przecież ciągle myślę o sobie jako o Icie z rodu Władczyń Driada. Dlatego przyjęłam imię Driada Ita - chciałam mieć kontakt z przeszłością...
A on? Mój wampirzy stwórca? Ściga mnie, bo chce bym była jego sługą ... Nie zgodzę się na to.
Mając już dość tych myśli zeszłam do miasta poniżej. Słońce już było na niebie, a ptaki śpiewały zwiastując nowy dzień. Po drodze spotkałam jakiegoś starca i spytałam ,co to za piękne miasto, co się ukazywało mym oczom. Starzec powiedział, że to miasto to Vackell, stolica Imperium, po czym zniknął. Zaskoczona, podejrzliwie zbadałam okolicę i podeszłam do bramy. Patrząc na nią coś we mnie szepnęło: " tu szukaj życia, tu", więc powiedziałam sobie: Czemu nie?