Własna mała twórczośc.

Mam nadzieję że spodobają się moje wiersze.

Płaczą dzieci, płaczą starcy
Płaczą młodzi zakochani
tak niewinni, tak samotni
Już skazani na swą miłość

Lata mineły a gwiazdy znikneł
Już nie dzieci, lecz nie starcy
Już nie młodzi zakochani
Już nie życie lecz powolna śmierć

w łańcuchu o dwu obreczach
ze złota wykutych
Co posłaniec w obroży je założył
W Domu Bożym

Anioł wśród gwiazd leci
Cały czarny Anioł
O myśli bisłej jak śnieg
Światy odwiedzając
Śpiewając ponurą pieśń
Zmienia w nich zło na dobro
Śmierci i Rozspaczy
Zakochana Anielica
Po stracie skarbu jedynego
Tak wołaja gdy ujżą Ją
Wszyscy Zrospaczeni
Przez pustkę potępieni
Bo wszyscy są tacy sami
Cierpiący Zakochani Samotni Zrospaczeni
A Anielica tylko Jedna
Przepiękna

Pierwszy Dzień:
Boję się, jestem niepewny czy tego chcę.
Zgodzić się czy może nie?

Drugi Dzień:
Idę, nie boje się, jestem pewny czego chcę.
Zgodziłem się.

Trzeci Dzień:
Ukułem się, czuję charmonię z światem, istny odlot.
Jutro powturzę, pojutrze też.

Czwarty Dzień:
Ukucie, charmonia, odlot.
Nowe uczucie, śmiech radosny z wszystkiego, wolność.

Piąty Dzień:
Ukucie, charmonia, odlot, śmiech i wolność, tylko z pozoru, pustka.
Boję się siebie.

Szusty Dzień:
Ukucie, odlot, śmiech i pustka.
Umarłem choć jeszcze o tym nie wiem.
Krzyczę "POMÓŻCIE" nikt nie słyszy.

Siódmy Dzień:
Umarłem, nikt nie przyszedł na mój Pogrzeb.
Bo nie miał kto
Bo nikt nie wiedział
Dlaczego tak jest?

Krótki fragmęt z miejskiej gazety:
" Dnia Siódmego zmarł A.N. z powodu przedawkowania nowego leku o nazwie " Szczęście". z oficjalnych źródeł wynika że lek nie uzależnia Sprawę bada policja."

Rozbrykane szczęcie
Rozbrykane ciche szczęście
W codziennym pięknie wyryte
Ruch magiczny i sakralny
W twoim chodzie skryte

Zbyt skromne milczenie
Wieczny taniec namiętności
Oczy twoje obraz świata
Każdy ci ich zazdrości

Niech twoje piękno trwa
Niczym nie wzruszone
Kiedy zawołasz
Każdy pójdzie w twoją stronę

Bardzo Ładne.