opowieści.

Na słowa Alice Leanna przestała podskakiwać.
- To miały być gustowne rogi jak u Reniferka... - w głosie dziewczynki słychać było wyraźny zawód, a usta zwiesiły się w podkówkę. - Widocznie zielone było przeterminowane. Ale... dlaczego ten pan jest mokry?
Wskazała na śpiącego Hrostara, a później przeniosła podejrzliwe spojrzenie na Fincha.

- Jak to nie ma biegunki? - zapytał AVq wstając z podłogi - nie widzisz tej kałuży za nim?

Wy jesteście zwyczajnie dziwni. - powiedział Finch. - W dodatku wszystko trzeba tłumaczyć... Leanno, strach pomyśleć co by było, gdyby zielone było przeterminowane, a powód mokrości Hrosta to już nie moja sprawa, herbata z kubeczka się na niego nie wylała. Kałuża za mną, AVqu to ostatnie parę łyków herbatki, zmieszanych z bursztynowym i zielonym. Musiałem coś z tym zrobić... Alice, byłabyś tak subtelna, żeby nie zwracać uwagi swojej córki na takie drobiazgi jak mój brak wybuchu, biegunki, ogona, zobacz jak ją zasmuciłaś. Że miały być rogi? Cóż dobrze, że Renif tego nie pił.... I wiecie co ? - dodał po chwili - Zgłodniałem. - Po czym wstał, podszedł do spiżarki, zniknął w niej na moment i wyszedł z dużą blachą placka rabarbarowego. - Powinien być niezły, o ile ktoś przy nim nie majstrował - spojrzał wymownie na Leannę, wziął parę kawałków ciasta na oryginalny talerzyk z herbem JA&Fu i wrócił do swojego alienującego kącika zostawiając im resztę placka. - Smacznego - powiedział im jeszcze grzecznie, i zaszył się w swoim miejscu z talerzykiem wypełnionym kawałkami ciasta.

-

Alice cicho weszła do sali, zamykając za sobą drzwi. Podeszła do kominka, a na jej twarzy wreszcie odmalował się uśmiech. Nareszcie w domu - pomyślała.
- Jeszcze nikt nie wrócił? Ja już nie mogę, wypadłam z formy.. ledwo szczura zabiję, węża jakiegoś.. To nie to, co kiedyś.
Bardka rozsiadła się w fotelu, jakby nie zwracając uwagi na to, że ubranie ma w większej części zakrwawione.

Oj tak, tak, starość nie radość, to nie to co kiedyś - powiedział materilalizując się i uśmiechając smutno AVq.

Drzwi otworzyły się i stanął w nich Klonus. Chylił się nieznacznie, co by głowa futryny nie rozbić i spokojnie wszedł do środka. Mimo dość powolnych, wręcz ospałych, ruchów nie był dziś w dobrym humorze. W końcu powiedział cicho:
- Ile razy mam myć siekierkę z krwii tych pechowców?
Spokojnie wyszedł innymi drzwiami.

Mała dziewczynka w - podskokach i plasach, z muzyką na ustach i zdechłym szczurem ciągniętym za ogon za sobą - wparowała przed główne drzwi do karczmy JaF'u. Śpiewała przy tym dziwaczną piosenkę, której słowa z pewnością sama ułożyła i takoż sama była bohaterką owego utworu (utworu może nie pierwszych lotów, ale za to czasami pierwszych fałszów, gdy wchodziła piskliwym głosikiem na wyższe tonacje).
- Mała kapłanka,
Z piekła wybranka.
Jaśniutkie oczy,
Nikt jej nie podskoczy...
Zamierzała się właśnie na koleją zwrotkę, lecz widząc minę Alice zrezygnowała z dalszego koncertu solowego. Stanęła przed mamą i z dumą pokazała szczura.
- Chciałaś ogonek, to przyniosłam. A tu co taka cisza przed burzą? Wszyscy już zapadli w sny zimowe, jak nie przymierzając niedźwiedziołaki?
Usłyszawszy słowa AVquiraniela stanęła na palcach, pocałowała siedzącą w fotelu mamę w czoło i z uśmiechem godnym każdego wampira odezwała się niewinnym tonem.
- Starość nie radość, co Mamuś?

Postać wszedł do karczmy. Rozejrzał się. W środku nie było żywej duszy, a stoliki pokrywała gruba warstwa kurzu. Machnął lekko ręką. Brud zniknął ze stołka, a Postać usiadł na nim. Przymknął oczy, jakby próbując coś sobie przypomnieć.
Starość nie radość... Taaak. To były jego własne słowa. Ale wypowiedziane ustami niemal dziecka, brzmiały... dziwnie. No, wystarczająco dziwnie. Rozejrzał się ponownie. Specyfiki Leny wciąż tu stały, chociaż okres przydatności do spożycia minął... hmm... ponad 200 lat temu. Cóż, lepiej się do nich nie zbliżać. Postać, upewniwszy się wpierw, że w karczmie nie czają się zamaskowani zamachowcy, zdjął kaptur, odsłaniając twarz Afała, Avquiraniela Vareneila...